Tym razem wyjątkowo nie będzie o bieganiu, a rowerowaniu. I to jakim! Poniżej postaram się przedstawić relację z wyprawy po Słowacji, Węgrzech i Rumunii. Tak więc, do dzieła!
Zarys trasy:
Dzień 1.
Wyjazd zaplanowałyśmy pociągiem z Warszawy do Rzeszowa o godz.10:50. Zależało nam, żeby podróż odbyć bez przesiadek, bo ten kto podróżował rowerem z sakwami, ten wie, że przesiadki z tym całym "majdanem" są nieco problematyczne. Niestety okazało się, że wagon w którym pani konduktor poleciła nam jechać (i tak nie było przedziału dla rowerów) był odczepiany w Lublinie, tak więc siłą rzeczy musiałyśmy się przesiąść... Ale co to dla nas!
W Rzeszowie byłyśmy około godz.17. Ujechałyśmy jeszcze mniej więcej 20km (w między czasie spadł mi łańcuch i nieźle wplątał się między korbę a przerzutki, które mimo serwisu nie działały mi sprawnie, że nie wspomnę już o tylnym hamulcu...) i nocowałyśmy na urokliwej polanie.
Dzień 2.
Następnego dnia planowałyśmy dostać się gdzieś blisko granicy ze Słowacją, tak by następnego dnia wyjechać już z Polski. Z okolic Rzeszowa kierowałyśmy się na Krosno, jadąc przez Lutoryż, Połomię, Niebylec i Korczynę. Morale Ewy i Agnieszki nieco opadły, bo trasa była dosyć ciężka (naprawdę niezłe wzniesienia), ale ogólnie sekcja całkiem dobrze (żartobliwie nazwałam nas Sekcją Młodzików) sobie poradziła i po regeneracyjnym postoju sprawnie ruszyłyśmy w drogę. Dalej jechałyśmy przez Miejsce Piastowe, Dukle, a finalnie, szczęśliwym trafem, nocowałyśmy u przesympatycznego pana Henryka, który stał przy drodze w Barwinku i po krótkiej rozmowie z nami, zaproponował, że możemy rozbić namiot u niego w ogrodzie, aż w końcu po namyśle, zaoferował nam pokój w swoim domu. Prze szczęśliwe tą propozycją szybko się "zadomowiłyśmy", rozpakowałyśmy bagaże, umyłyśmy (niestety Ewa i Agnieszka w zimnej wodzie, bo popsuł się im zawór), zjadłyśmy i poszłyśmy spać. Panu Henrykowi obiecałyśmy wysłać pocztówkę z Budapesztu (pierwotny plan zakładał, że będziemy się tam kierować) lub Rumunii, ale niestety tego nie uczyniłyśmy... W każdym razie nocleg w Barwinku na przyszłość już mamy i oby więcej takich dobrych ludzi, jak pan Henryk!
 |
| Z dobrym człowiekiem, panem Henrykiem :) |
Dzień 3.
Wypoczęte ruszyłyśmy w dalszą trasę. Z Barwinka kierowałyśmy się na Svidnik, Stropkov, Minovce i dalej do zalewu Velka Domasa. Słowacja okazała się być naprawdę piękna i wręcz rewelacyjna dla rowerzystów. Malownicze trasy, wymagające podjazdy, szybkie zjazdy, świetny asfalt, dobre oznaczenie dróg... wiele by wymieniać. Z pewnością kraj wart tego by w przyszłości zrobić tam jeszcze jakiś trip (w sumie miałabym chętkę na zjechanie rowerem całej Słowacji, szczególnie jej górzystych terenów). W sklepach oczywiście płatność już w walucie Euro, czego z początku się obawiałam, ale jak się okazało, ceny są całkiem porównywalne do tych w Polsce jeśli chodzi o artykuły spożywcze. Mam nadzieje, że za chociaż 10 lat będziemy prosperować, jak Słowacja... Wracając jednak do stricte podróży: nocowałyśmy nad wyżej wspomnianym zalewem, powiedzmy, że na dziko, choć do końca dzikim bym tego miejsca nie nazwała... Z każdej strony otaczali nas wędkarze, więc kąpiel w zalewie była niemal niemożliwa, ale i tak było śmiesznie...
Dzień 4.
Po niezbyt równo przespanej nocy ruszamy w dalszą trasę. Skwar doskwiera od samego rana, jednak malownicza trasa w pełni wynagradza trudy i wylane poty... Jeszcze nad zalewem, dosłownie parę kilometrów od naszego noclegu, trafiamy na przepiękny opuszczony kościół usytuowany naprawdę iście filmowo. Robimy parę fotek i jedziemy dalej na Vranov, Sacurov i Trebisov. Na jednym z postoi spotykamy przemiłego motocyklistę, który mimo, że nie mówił po polsku można było się z nim świetnie dogadać - w zasadzie z każdym na Słowacji można się porozumieć z uwagi na podobieństwo naszych języków, co jest naprawdę dużym udogodnieniem na takiej wyprawie... Szkoda, że na Węgrzech i Rumunii nie rozumiałyśmy ani słowa z tego co ludzie do nas mówią...
Niedaleko granicy z Węgrami udaję nam się znaleźć niemal wymarzone miejsce do spania na dziko. Obok pasły się owieczki, a w dali rozpościerał zapadający głęboko w pamięci widok... W takich chwilach człowiek naprawdę zapomina o tym, że w czasie jazdy jedyne czego pragnął to zimny prysznic (bo przecież jakże można takim spoconym udać się na legowisko!)... Jedyny mankament był taki, że strasznie gryzły tam komary, ale na szczęście nie wypiły z nas całej krwi...
Dzień 5.
Przejeżdżając przez Velky Kamenec kierujemy się na granicę z Węgrami i przekraczamy ją w wiosce Pacin, kierując się dalej na Cigand (obawiałyśmy się, że to może jakieś cygańskie slumsy...) i dalej jedziemy na Kisvarde i miasto o dość skomplikowanej nazwie,Vásárosnamény. W Kisvardzie trochę wydłużył nam się postój, więc znalezienie noclegu w Vásárosnaménach staję się trochę stresujące z uwagi na późną godzinę (ciężko się z kimkolwiek porozumieć, ale na migi udaję nam to się z jednym starszym małżeństwem...). Całe szczęście w końcu znajdujemy pole namiotowe i za 4000 forintów rozbijamy namiot (w cenie miałyśmy dla siebie do dyspozycji wszystkie prysznice i łazienki należące do jakiegoś fitness clubu, a do tego miejsce z zadaszeniem, gdzie znajdowały się stoliki i miejsce do zrobienia grilla, tak więc rewelacja, by wygodnie zjeść tam kolacje i śniadanie, przez co trochę się zasiedziałyśmy następnego dnia...)
Dzień 6.
Wyruszamy nieprzyzwoicie późno i na domiar złego błądzimy przez pierwsze 20 km... W końcu udaję nam się znaleźć właściwą drogę (która okazała się być drogą tuż obok naszego pola namiotowego...) i kierujemy się na Tarpe, Fehergyarmat, Csengersine (trasa była straszliwie nudna i płaska; na jednym z odcinków nawet miałam małą przygodę z policją, bo zamiast ścieżką rowerową, jechałam ulicą - w ogóle upierdliwa sprawa z tym ścieżkami dla rowerów na Węgrzech; jadąc przez miasto jest ścieżka i wszędzie znaki zakazu poruszania się rowerem po ulicy, zaraz potem koniec ścieżki i też zakaz, potem znowu ścieżka itd...) i dalej na Dorolt, gdzie przekraczamy granicę z Rumunią... Przekroczenie tej granicy było dla mnie swego rodzaju szokiem termicznym. To, aż niewiarygodne, że świat może się tak od siebie różnić po dwóch stronach jednej granicy... Przekroczywszy ją wymieniamy złotówki na rony i jedziemy prosto do Satu Mare, gdzie udaję nam się znaleźć domki do wynajęcia (zamiast pola namiotowego) 15 ronów od osoby, więc naprawdę tanio. Wieczorem zmierzamy jeszcze na miasto by coś zjeść (mamy małą "przygodę" z cyganem bez rąk...), dziewczyny jeszcze robią sobie małą przejażdżkę, a ja szybko decyduję się wracać do domku by się wykąpać i nie zmoknąć przez wzmagający się deszcz... Mamy szczęście z tym domkiem, bo leje niemiłosiernie całą noc.
Dzień 7.
O poranku wita nas ulewa, więc plany zwiedzania Satu Mare kiedy jest jeszcze jasno spełzły na niczym. Tak więc, jedziemy w dalszą drogę kierując się na Odoreu (nie chciałyśmy jechać główną drogą, więc zboczyłyśmy na białą trasę i to był błąd - 5 km totalnej błotnistej brei po kolana). Uwaga dla tych, którzy planują rowerowy trip po Rumunii - unikajcie lokalnych dróg i niech was nie zrażają na mapie czerwone (żółte) trasy, gdyż w większości tylko one są zdatne do w miarę komfortowej jazdy. Ogólnie nie chcąc idealizować rumuńskich dróg, trzeba szczerze powiedzieć, że są w dosyć opłakanym stanie, nie licząc zapewne paru wyjątków. Dalej kierujemy się na Mediesu Aurit, Seini i gdzieś w tych okolicach nocujemy na dziko, ale gdzie dokładnie, nie potrafię określić... W każdym razie czułam się tam, jak na drugim końcu świata i aż ciężko mi było ogarnąć, że 7 dni drogi rowerem zaprowadziło mnie, aż tutaj, w tak dziką i nieznaną mi krainę... Niestety w pobliskiej wiosce nikt nie chciał nas przyjąć choćby do swojego ogrodu (a naprawdę uporczywie starałyśmy się o gościnę...), ale teraz patrząc na to nieco z dalszej perspektywy, myślę, że to nawet i plus tej całej sytuacji, bo z pewnością zapamiętam ten nocleg na bardzo długo.
Dzień 8.
Przez całą noc padało przez co wyjechanie na główną drogę przez pola z miejsca naszego noclegu stało się prawdziwą drogą przez mękę... Ugrzęzłyśmy w glinianym błocie (zwyczajne błoto to przy tym sielanka!), które przyczepiało (w sumie to przyklejało) się do opon przez co, po paru metrach przestały się one w ogóle kręcić... Wszystko było totalnie pokryte gliną: przerzutki, hamulce, łańcuch, wszystko... Z półtorej godziny zajęło nam mycie rowerów, tak by nadawały się do jazdy (robiłyśmy to kijkami, a kałuża posłużyła mi za myjnie). Na szczęście spadł zbawienny deszcz i trochę spłukał z nas i naszych rowerów tego szachrajstwa. Na skrzypiących rowerach dojechałyśmy do Orasu Nou, Negresti-Oas, gdzie zrobiłyśmy postój (jak zwykle pod jakimś dużym hipermarketem) i naładowawszy akumulatory, popedałowałyśmy zdobyć Certeze, Przełęcz Huta, a potem niesamowity zjazd i drogę do Sapante. Niestety przed przełęczą Ewa miała przygodę w postaci dziurawej dętki, a Agnieszka swego rodzaju kryzys, tak więc czekałam na dziewczyny w Sapante ze 3 godziny i w między czasie udało mi się znaleźć dla nas nocleg na polu namiotowym (10 lei od osoby, czyli niecałe 10zł - parę kilometrów przedtem jedna pani w jakimś, jak się okazało, eleganckim domku wypoczynkowym chciała ode mnie... 80 euro, co mnie trochę zszokowało, bo raczej nie wyglądałam na osobę z dużym budżetem - cała zmoczona przez totalną ulewę z tym całym rowerowym ekwipunkiem). Sumą summarum dzień skończył się dla wszystkich nie najgorzej, umyłyśmy się pod prysznicem i na kolacje zrobiłyśmy sobie prowizoryczne spaghetti z makaronu jajecznego, sosów z proszku i z mięsem z gulaszu angielskiego...
Dzień 9 i 10.
Rano zwiedzamy tak zwany Wesoły Cmentarz. Jest to o tyle ciekawe miejsce, że śmierć traktuję, jako coś humorystycznego i na nagrobku każdej osoby znajduję się historyjka, jak zginęła, czym się zajmowała w życiu itd, niestety wszystko w języku rumuńskim, więc nie pozostało nam nic innego, jak tylko podziwianie tychże nagrobków, które trzeba przyznać, są prawdziwym dziełem sztuki (te nasze marmurowe nagrobki są przy tym straszliwie nudne i brzydkie). Jeden z panów na straganie tuż obok Cmentarza odradził nam nieco krótszą drogę do Baia Mare i tym samym pojechałyśmy czerwoną trasą wpierw do Sighetu Marmatei (gdzie zrobiłyśmy postój pod Kauflandem...) i dalej przez Bistra Maramures do Mary nieświadome tego, co nas jeszcze dzisiaj czeka... A czekał jeden z najdłuższych podjazdów na naszej trasie, jak i jeden z najlepszych zjazdów (około 12km z naprawdę ostrym przewyższeniem, później 12 km zjazdu). Kolejnym szczęśliwym zbiegiem okoliczności (a w takie obfitował ten wyjazd) Ewę zaczepił na trasie, jakiś kolarz, który się nad nami zlitował i o godzinie 22:30 byłyśmy już w jego mieszkaniu (miał dwa mieszkania w Baia Mare i tego, które nam udostępnił - dał nawet klucze! - obecnie nie zamieszkiwał). Sytuacja naprawdę wyglądała, jak w filmie... Około północy przyszedł do nas jeszcze z jakimś lokalnym jedzeniem z restauracji i pizzą, a następnego dnia nalegał byśmy odpoczęły jeszcze jeden dzień w Baia Mare i po namyśle, tak też zrobiłyśmy. Wiele co prawda nie pozwiedzałyśmy, ale o godzinie 17 nasz "wybawiciel" zabrał nas autem ze swoim przyjacielem do restauracji w Mara (oddalonej o 37 km, obok której dzień wcześniej przejeżdżałyśmy rowerami i nawet przez myśl nam nie przeszło, że następnego dnia znowu się tutaj znajdziemy w tak odmiennych okolicznościach) na mamałygę i świeżego pstrąga.
Dzień 11.
Z uwagi na jeden dzień postoju postanowiłyśmy nieco nadrobić trasę jadąc odcinek z Baia Mare do Satu Mare pociągiem. Trochę się obawiałyśmy rumuńskich pociągów, ale jak się okazało, zupełnie niepotrzebnie. Standardem są bardzo zbliżone do naszych TLK, bądź InterRegio. Następnie kierowałyśmy się główną drogą do Carei i dalej na Urziceni, gdzie ponownie przekroczyłyśmy granicę z Węgrami. Nocowałyśmy na jakimś polu kukurydzy w akacjowych krzakach niedaleko miasteczka Nyirbator - miejsce iście malownicze... Dzień bez większych sensacji i rewelacji, prócz tego, że niemiłosiernie objadłam się z Agnieszką mirabelkami zerwanymi prosto z drzewa przy drodze... No i kupiłyśmy całkiem zacny bochenek chleba (1kg) za 2500 forintów, więc niecałe 3zł!
Dzień 12.
Rano kierujemy się na Nyiregyhaze (chyba tak się to piszę), dalej na Nyirtelek, a potem do Tokaju, gdzie zostajemy na noc. Jest to bardzo ładne turystyczne miasteczko, które słynie z tego, że robi się tam znane tokajskie wina. Co prawda żaden ze mnie smakosz tego trunku, ale miasteczko bardzo mi się podobało. Spałyśmy na polu namiotowym, co stanowiło miłą odmianę dla wczorajszych akacjowych krzaków...
Dzień 13.
Z Tokaju kierujemy się na Tarcal, Mad, Gonc (jedyny odcinek na Węgrzech który naprawdę mnie urzekł) i przekraczamy granicę ze Słowacją w Hidasnemeti, gdzie główną drogą jedziemy prosto do Kosic, które okazują się przepięknym miastem (trochę, jak nasz Kraków). Beztrosko jemy sobie lody, a wieczorem znowu robi się problem ze znalezieniem noclegu, jednak finalnie jakoś nam się udaję znaleźć całkiem dobry skrawek trawy do rozbicia namiotu obok placu sympatycznego pana, którego akurat nie było w domu, a przyjechał rano i był dość zaskoczony naszym widokiem. Ale tylko pogroził nam sympatycznie i z przekąsem palcem, a potem dał uzupełnić zapasy wody, a Agnieszkę uraczył nawet schładzającą maścią (doskwierała jej trochę opuchnięta kostka). Tego dnia mogłyśmy się poszczycić całkiem niezłym kilometrażem.
Dzień 14.
Z samego rana czeka nas dosyć ciężka trasa do Kosickiej Beli, a później do Spiska Nova Ves. Trasa wiedzie po głównej drodze z licznymi naprawdę dużymi podjazdami, ale i nie mniejszymi zjazdami. Powiedzieć, że widoki niesamowite to naprawdę mało... Co prawda miałam nieciekawą przygodę z jednym cyganem kiedy przejeżdżałam obok cygańskich slamsów, ale i tak z sentymentem wspominam ten odcinek, mimo, że był bardzo wymagający. Będąc już w Spiskiej zachodzimy do miejscowej Informacji Turystycznej, gdzie pytamy o jakiś kemping w tym mieście lub w pobliżu. Przemiła pani informuję nas, że dosłownie 5 min stąd znajduję się niejaka Limba, gdzie można przenocować za małą cenę. Zrozumiałyśmy, że chodzi o 1-2 euro, ale jak się okazało, ta niska cena za kawałek podłogi w jakiejś szkole okazała się być dla nas zbyt wysoka, mianowicie wynosiła 11 euro... Nieco przygnębione wyjechałyśmy z miasta z myślą, że czeka nas kolejny nocleg na dziko i parę minut później lądujemy u jakiegoś przesympatycznego Słowaka w małym ogródku, gdzie rozbijamy namiot. To był naprawdę przedziwny szczęśliwy traf! Pan gotuję nam wrzątek na herbatę i parówki, a my tymczasem szykujemy się by zjeść naszą ostatnią kolację tego wyjazdu...
Dzień 15.
Ze Spiskiej kierujemy się na Spisky Stvrtok, Vrbov i Keźmarok (bardzo ładne miasteczko, gdzie poszłyśmy na lody ciut brudne po paru dniach bez kąpieli...), a później na Spisską Bele, Slovenska Ves i dalej przepiękną trasą przez Pieniński Park Narodowy do Niedzicy Zamek i wzdłuż Jeziora Czorsztyńskiego, w którym się kąpiemy (pierwsza honorowa kąpiel tego wyjazdu w jeziorze!) i tam też robimy ostatni postój, a później już tylko 15 km do Nowego Targu i stamtąd nocnym pociągiem do Warszawy...
Łącznie przejechałyśmy około 1100km, budżet na osobę myślę, że nie wyniósł więcej niż 300zł, a objechałyśmy całkiem ładny, jak na pierwszą zagraniczną tego typu wyprawę, kawałek świata. Przyznam, że teraz wszystko w Warszawie po tych przełęczach itd, wydaję mi się klaustrofobicznie małe i ciężko się przystosować nawet do faktu, że WIEM, GDZIE DZISIAJ BĘDĘ SPAĆ. Ech...
