Tak bardzo bym chciała, a ... znowu nie mogę, czyli o niekolorowym życiu biegacza i rozcięgnie podeszwowym...

Śniło mi się dzisiaj, że jestem w świetnej biegowej formie. Robiłam sobie rozbieganie ze średnim tempem 4:30min/km. Ale to był tylko sen...

Obecnie nie biegam od 4 lipca. Powód? Kontuzja rozcięgna podeszwowego... Paskudna rzecz. W internecie mnóstwo jest informacji na jej temat, odsyłam np. tutaj. Coś mi tam zgrzytało w tej pięcie, ale nie na tyle, żeby spodziewać się takiego scenariusza. Ale życie biegacza czasami bywa bardzo niekolorowe. Endorfiny znowu schowały się za horyzontem, a pojawiły depresyjne pierwiastki i walka z kontuzją. Już druga tak długa przerwa w tym roku... Dopiero co wyszłam z jednej kontuzji i bach! Następna. Naprawdę można zwątpić w takich momentach w sens swoich biegowych ambicji, celów i ogólnie całej tej pasji zwanej bieganiem.

Ale staram się nie poddawać... W międzyczasie zdążyłam przejechać rowerem wokół Tatr, co niestety dodało oliwy do ognia, jeśli chodzi o moją kontuzję, ale haczyk jest tutaj taki, że jak pedałuję to kompletnie nie czuję bólu, więc myślałam, że w zasadzie nie ma to żadnego znaczenia, czy będę się wylegiwać na kanapie w celu wyleczenia tejże kontuzji, czy zrobię harpagańską trasę na rowerze. No dobra, może nie do końca jest to prawdą, że byłam tak kompletnie nieświadoma faktu, że tym sposobem sobie nie pomagam, ale z drugiej strony, nie po to człowiek czeka cały rok na urlop, aby potem go tak całkowicie zmarnować i nie przeżyć nic, co potem nie byłoby godne wspominania z wielkim sentymentem i ... dumą. Bo powtarzam: to była naprawdę harpagańska wyprawa!

Jak pisałam, staram się nie poddawać i nie czekając, aż w magiczny sposób ta paskudna kontuzja minie, wzięłam sprawy w szybszy obrót i od dwóch tygodni chodzę na rehabilitację na której fizjoterapeuta traktuję mnie tak zwaną falą uderzeniową. Do najprzyjemniejszych doznań to zdecydowanie nie należy... I niestety trochę kosztuję, ale cóż zrobić?  Za pierwszym razem bolało tak, że aż wyłam z bólu, ale z każdym kolejnym zabiegiem jest lepiej. Już nie wyję... Pozostały mi jeszcze 2 takie spotkania (zaleca się maksymalnie 6, a 4 już za mną). Potem jeszcze następne 10 dni (do dwóch tygodni...) rekonwalescencji by się to należycie zregenerowało (pisząc rekonwalescencja mam na myśli niemożność trenowania, znaczy się biegania) i powinno być dobrze. Nawet nie macie pojęcia, jak bardzo bym chciała, aby ten scenariusz się sprawdził...

Nurtuję mnie jednak pewne pytanie: Dlaczego znowu mi się coś takiego przydarzyło? Mam kilka hipotez i prowadzą mnie one do konkluzji, że w bieganiu tak bardzo ważne są detale, że momentami może to aż przerażać! Chociaż z drugiej strony... Czemu np. taki bosonogi biegacz przebiega maraton na bosaka i nie ma żadnych kontuzji? Z pewnością jego dieta też jest daleka od ideałów, jak i poziom regeneracji i podejście do treningu, którego w zasadzie robi nie wiele, bo jego bieganie składa się raczej na same starty? A może największym prowodyrem kontuzji w XXI wieku jest stres? A ludzie o większym poziomie "szczęśliwości" mają mniejszą tendencje do ich łapania? Mam wrażenie, że mnie on (znaczy się ten Pan Stres) w tym roku zeżarł i stąd takie bolączki. Walczę z jednak usilnie (jeśli można to tak określić) i mam nadzieje, że w tym roku, gdy już wyjdę z tej kontuzji (i znowu zacznę swoje bieganie trochę od nowa i mądrzejsza - oby - o kolejno frustrujące doświadczenie) oraz poukładam swoje inne życiowe sprawy, będzie już tylko lepiej. Kiedyś przecież musi być? Prawda?

Żeby jednak nie kończyć tego wpisu takim filozoficznym akcentem, dodam, że w czasie tej kontuzji staram się treningowo też tak kompletnie nie odpuszczać. Nie ukrywam, że z powodu frustracji, czasem trochę brakuję mi obecnie motywacji, ale no "coś tam" pedałuję, żeby chociaż w minimalnym stopniu podtrzymać formę (a przed kontuzją była już naprawdę całkiem niezła, ECH). Fizjoterapeuta i ortopeda powiedzieli mi, że na rowerze jeździć po płaski mogę (wtedy nie ma nacisku na to ścięgno, jak podczas jeżdżenia po górach...), więc jeżdżę i odliczam dni, gdy wyjdę z kontuzji.

Pedałuję...

Upór biegacza bywa WIELKI...