Początki - zawsze są najgorsze?

Czemu biegowa ajurweda? Połączenie zdaję się być nietypowe, bo co wspólnego może mieć ze sobą bieganie i tajemniczo brzmiąca ajurweda? Dla niewtajemniczonych, ajurweda to w telegraficznym skrócie rodzaj indyjskiej medycyny, której główną myślą jest fakt, iż zdrowie ciała jest środkiem do uzyskania zdrowej duszy - oczywiście w dużym uproszczeniu. Tak więc... czy połączenie biegania ze słowem ajurweda nadal wydaję się być absurdalnym? Nie od dzisiaj wiadomym jest przecież, że bieganie to świetny (i w zasadzie niezawodny) środek poprawiający zdrowie (tzn. z tym zdrowiem fizycznym bym nie przesadzała, ale to temat na dłuższy wpis w przyszłości) ciała, jak i ducha.

Ale przejdźmy do rzeczy... Otóż, dlaczego zakładam o to tego bloga wypadałoby zapytać na wstępie? W zasadzie nie łudzę się, że będą czytać go tłumy (o ile w ogóle ktoś prócz mnie), ale czas pokażę jak to będzie, a tymczasem powód pierwszy jest bardzo prosty: zaczynam mieć prawdziwego hopla na punkcie biegania. Czy to źle, czy dobrze, nie mnie oceniać, aczkolwiek zawsze jak już w coś stąpnęłam to dosyć głęboko (tak, że mało mnie nie wessało) i z reguły oddawałam się temu prawie, że bezgranicznie (często jednak bardziej myślami, aniżeli realnym czynem). A bieganie ma to do siebie, że trzeba mu się oddać głównie fizycznie, przy czym hart ducha wiedzie tutaj prym.

Biegam od zaledwie roku i czuję się jeszcze (JESZCZE!) totalnym amatorem, choć nie ukrywam, że moje plany biegowe na przyszłe lata są dosyć ambitne i zdecydowanie nie poprzestanę na 50/60 km tygodniowo, bo zdaję sobie sprawę, że by był progres trzeba podnosić sobie poprzeczkę.

Jednak żeby się na wstępie zbytnio nie rozpisywać (i nie uprawiać internetowego ekshibicjonizmu), a przede wszystkim (dobre sobie) nie zrażać potencjalnych czytelników tymi słowy zakończę pierwszy wpis. :)