maja 01, 2018

Podsumowanie kwietnia i trochę o tym, że rezygnacja nie zawsze jest taka zła

Za nami już kwiecień, czas więc na krótkie podsumowanie ku własnej uciesze. Miesiąc ten miał się zakończyć startem w Orlen Warsaw Maraton, a potem tygodniowym roztrenowaniem (lub jak kto woli po prostu odpoczynkiem). Zmieniłam jednak plany. I nie jest mi jakoś specjalnie przykro z tego powodu. Ale jak to zwykłam pisać: po kolei.

 


Pierwszy tydzień kwietnia był dla mnie nauczką na przyszłość, że nie można lekceważyć regeneracji. W niedzielę i poniedziałek nie byłam w stanie pobiegać kompletnie nic. Plany miałam zupełnie inne, gdyż w tych dniach z uwagi na święta wielkanocne byłam w domu na Powiślu, gdzie warunki do biegania są świetne. Parę dni wcześniej myślałam, jakie swoje ulubione tutaj trasy wykonam, a w rezultacie (braku regeneracji rzecz jasna) udało mi się wykonać jeden treściwy akcent (o czym pisałam w podsumowaniu marca), a potem... Nie miałam siły kompletnie na nic. W niedzielę i poniedziałek nie mogłam patrzeć na buty do biegania. Tak naprawdę to te dwa dni bez biegania i tak były niewystarczające, ale we wtorek uznałam, że czas coś pobiegać. Teraz jak o tym myślę, to sama mam grymas zdziwienia na twarzy i nie wiem co mną kierowało, ale w każdym razie... Na wtorek zaplanowałam BNP (bieg z narastającą prędkością) swoją jedną z ulubionych tras Czuchleby-Zabuże (nad Bugiem). Do 17-tego kilometra jeszcze jakoś szło, choć tętno miałam dziwnie wysokie, jak na tempo w którym biegłam, a lekkości w nogach niemal za grosz. Ale uznałam, że się nie poddam. Do 21-ego kilometra walczyłam dzielnie, a potem... Zaczęło szwankować mi kolano. Czułam ten znajomy ból, który zaczął występować na dłuższych dystansach po felernym potrąceniu mnie przez samochód w 2015 roku. Tempo zamiast narastać, spadało...Z każdym metrem dojrzewała we mnie myśl, że start w Orlen Warsaw Maraton byłby w moim przypadku głupotą. Że nie ma co się oszukiwać: ten ból w kolanie w okolicach 24km na pewno mnie dopadnie, a później będę tak truchtać jeszcze prawie 20km. Nie. To nie ma sensu. Cóż z tego, że stanę dobrze przygotowana na starcie, jeśli ten ból nie pozwoli mi tego właściwie wykorzystać? A zamiast radości na mecie, będzie głównie frustracja? I jeszcze przy okazji nabawię się takiej kontuzji, że będę wyłączona z treningu na ładne parę miesięcy... Mądrzy i rozsądni ludzie pewnie już teraz by mi poradzili, abym udała się do jakiegoś dobrego fizjoterapeuty lub innego specjalisty. I pewnie któregoś dnia tak zrobię. Na razie jednak bieganie dystansów od dychy do półmaratonu mi wystarcza i nie chce się bawić w jakieś zastrzyki w kolano lub inne tego typu historię. 

Ależ piękny ten Bug, prawda?

W każdym razie nad Bugiem już czekała na mnie eskorta. Oświadczyłam, że rezygnuję ze startu w maratonie i prosiłam, aby mi to przypomnieć za tydzień i za dwa, jeśli bym niezbyt rozsądnie i w przypływie emocji zmieniła zdanie... 
Zadecydowałam, że zamiast maratonu pobiegnę jeszcze jeden półmaraton. Padło na PKO Poznań Półmaraton, który odbywał się 15 kwietnia. Z tyłu głowy miałam, aby spróbować się rozprawić z tymi 40 sekundami, których zabrało mi do złamania 1:40, ale... to nie był dobry dzień na bieganie, o czym za chwilę napiszę.

W dwóch tygodniach przed tym półmaratonem zrobiłam 2 całkiem dobre akcenty, które wskazywały na to, że jestem w niezłej formie (teoretycznie nawet lepszej niż przed Półmaratonem Warszawskim). Prócz tego dużo rozbiegań i trochę ćwiczeń uzupełniających. Niestety zaczęło się robić coraz cieplej, a wiosna bardziej przypominać lato... Do Poznania przyjechaliśmy dzień wcześniej. Dużo dobrego słyszałam o tym mieście, ale nas jakoś średnio urzekło... Zjedliśmy całkiem dobre pierogi z pieca w restauracji "Pierożek i kompocik", trochę się przeszliśmy (w poszukiwaniu marcińskich rogali, ale nigdzie nie mogliśmy ich zdobyć, a Muzeum Rogala było już zamknięte :( ), posiedzieliśmy nad Maltą i grzecznie wróciliśmy do hotelu. 



Rano w dniu biegu czułam, że to nie jest mój dzień. Upał i kobieca niedyspozycja nie wróżyły dobrze. Po prostu czasem jest tak, że czujesz, że to jest TEN dzień, a czasem, że dzisiaj wiele z siebie nie wyciśniesz, choćbyś nie wiem, jak się starał. Nie będę szczegółowo opisywać tego półmaratonu, więc w skrócie powiem tak: było cholernie ciężko. Ludzie padali jak muchy. Już od 5-tego kilometra nie łudziłam się, że mam szansę nabiegać przyzwoity czas. Starałam się jedynie trzymać tempo poniżej 5:00/km by zachować jakieś miary przyzwoitości... 


Do 14-tego kilometra ciągnęłam jeszcze ten wózek, ale później to już była walka o przetrwanie. Na 18-tym kilometrze przyłączyłam się na chwilę do peacmakerów z balonikiem 1:45 i chciałam dobiec z nimi do mety, ale wymiękłam. Dopadły mnie dziwne duszności i musiałam się zatrzymać. Wręcz nie mogłam nabrać powietrza - ani ustami, ani nosem. Duszność mieszała się ze spazmami (ze zmęczenia, aż chciało mi się płakać ... ) - przyznam, że nigdy nie miałam takiej przypadłości na żadnym biegu.




Do mety dobiegłam z kiepskim czasem 1:46:40. Chociaż jeśli spojrzeć na miejsca w kategoriach, to przedstawiało się to podobnie, jak w Półmaratonie Warszawskim. Można więc uznać, że poradziłam sobie adekwatnie do formy. Nie miałam do siebie pretensji, że ten bieg nie poszedł mi tak, jakbym chciała - nie na wszystko mamy wpływ. Po biegu udaliśmy się na zasłużoną pizzę, a potem szybko do Warszawy najdroższą na świecie Autostradą Wolności...
 


Następny tydzień miał być tygodniem regeneracji, ale znowu średnio mi to wyszło... Niby żadnych akcentów nie robiłam, ale objętość wyszła spora, bo trochę też rowerowałam. W sobotę 21 kwietnia trochę zaszaleliśmy i zrobiliśmy całkiem pokaźną trasę z Modlina do Warszawy przez Kampinos... Prawie 100km pedałowania, w tym 80% po leśnych drogach. Dosyć nużąca jazda (zdecydowanie dla fanów MTB), ale lasy piękne :)

Ostatni tydzień kwietnia obfitował w różnego rodzaju wydarzenia (koncert w Poznaniu, wesele w Jachrance...), które mogły zaburzać trening i regenerację, ale biegacz amator (stety lub niestety) nie samym bieganiem żyć może. Mimo to udało się zrobić trochę sensowych kilometrów. 








Podsumowując w liczbach:
Bieganie: 281,84km (24h 41min)
Spinn bike + rower: 183, 26km (13h 24min)
Trening uzupełniający: oj kulał w tym miesiącu... około 2h 15min
Udział w zawodach: PKO Poznań Półmaraton
Łączny czas treningu/aktywności: 40h 20 min
Spalonych kalorii: 20, 632 C

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Copyright © Szanuj pasję , Blogger